Zacznijmy od kilku słów o samym filmie Solaris
„Solaris”, wybitne dzieło science fiction w reżyserii Andrieja Tarkowskiego z 1972 roku, to opowieść o ludzkości, która zmaga się z tajemnicami kosmosu oraz swoimi lękami i pragnieniami. Scenografia i estetyka tego filmu odgrywają kluczową rolę w oddaniu jego głębokich, filozoficznych przekazów.
Tarkowski, znany ze swojej umiejętności tworzenia wizualnie oszałamiających obrazów, stworzył w „Solaris” niezwykłe wnętrza stacji badawczej na tajemniczej planecie. Scenografia filmu charakteryzuje się surowością, minimalizmem i oszczędnością środków wyrazu, co idealnie wpisuje się w atmosferę izolacji i samotności, którą odczuwają bohaterowie. Wnętrza stacji są zdominowane przez chłodne barwy, takie jak szarości, biele i granaty, które dodatkowo podkreślają uczucie niepokoju i zagubienia. Z drugiej strony, Tarkowski wprowadza również ciepłe barwy, takie jak złoto czy brąz, które odnoszą się do wspomnień bohaterów i ich ludzkiej strony. Ta dbałość o kolorystykę wzmacnia emocje odczuwane przez widzów. Scenografia „Solaris” łączy futurystyczne, minimalistyczne elementy z przestrzeniami, które wydają się być wyjęte wprost z przeszłości. Tarkowski nie unika kontrastów, co sprawia, że wnętrza stacji badawczej stają się jeszcze bardziej intrygujące. Na przykład, bohaterowie przebywają w pomieszczeniach wyposażonych w zaawansowaną technologię, a jednocześnie urządzone są w sposób tradycyjny, z drewnianymi meblami czy klasycznymi obrazami na ścianach. Powstaje pytanie – jak w tym przypadku wybrać obraz do salonu.
Estetyka sci-fi
Estetyka „Solaris” wprowadza również liczne motywy wodne, które mają swoje źródło w koncepcji oceanu będącego istotą żywą, która porusza całą planetę. Woda staje się metaforą emocji, uczuć i wspomnień, które nawiedzają bohaterów. Tarkowski umiejętnie wykorzystuje odbicia, przezrocza i płynne ruchy kamery, aby oddać nieuchwytność i nieprzewidywalność emocji. Film „Solaris” zawiera również wiele długich, medytacyjnych ujęć, które pozwalają widzowi zanurzyć się w atmosferze opowieści. Tarkowski zwraca uwagę na detale, takie jak rośliny, książki czy drobne przedmioty, które otaczają bohaterów i stanowią ważny element ich życia na stacji. Warto również wspomnieć o kostiumach, które również wpływają na estetykę filmu „Solaris”. Bohaterowie noszą zarówno futurystyczne stroje, jak i klasyczne garnitury czy sukienki. Tym samym Tarkowski podkreśla, że choć człowiek może się znaleźć na granicy kosmosu i odkrywać nowe światy, nie jest w stanie całkowicie uwolnić się od swojej przeszłości i kultury, z której się wywodzi.
Obraz do salonu w stylu Solaris Tarkowskiego – przykłady:
1. Pilikowski
Dwa obrazy mojego autorstwa umieszczone w świecie Solaris Tarkowskiego. Studium linii horyzontu II, olej na płótnie, 2021 obraz umieszczony we wnętrzu utrzymanym w stylu filmu Solaris
Druga praca to Absolute precision #4, olej na płótnie, 130×130 cm, 2021
2. „No. 5, 1948” Jacksona Pollocka
Jackson Pollock był pionierem action painting, a jego obraz „No. 5, 1948” przedstawia chaotyczny, lecz fascynujący świat plam i linii, który idealnie oddaje niepokojący klimat filmu „Solaris”.
2. „Biała linia” Wassily Kandinsky
Obraz przedstawiający niepokojące kształty i biała linię doskonale wpisuje się w klimat wnętrz filmu „Solaris”.
3. „Wielkie oczy” Yayoi Kusamy
Yayoi Kusama, współczesna artystka japońska, w swoim dziele „Wielkie oczy” przedstawia niezwykły świat nieskończonych powtórzeń i kropek. Obraz ten idealnie oddaje kosmiczną atmosferę i uczucie zagubienia w nieznanym, które towarzyszą bohaterom filmu „Solaris”. Prace artystki można obejrzeć na jej Instagramie.
4. Malarstwo lub rzeźba Miró
Joan Miró, słynny surrealistyczny malarz, przedstawiał w swojej twórczości abstrakcyjną wizję świata i kosmosu. Jego niezwykłe kompozycje, które łączą różnorodne formy i kolory, doskonale oddają tajemniczą atmosferę filmu „Solaris”.
Przestrzeń w filmie Solaris
To intrygujące jak Tarkowski eksploruje przestrzeń. Zarówno wnętrza stacji, jak i krajobrazy planety Solaris, są miejscami pełnymi tajemnic, które kryją się za każdym rogiem. Przestrzenie te są niejednokrotnie klaustrofobiczne i niespokojne, co oddaje uczucie zagubienia i lęku, którym nieustannie towarzyszą bohaterowie. Wszystko to sprawia, że estetyka i scenografia filmu „Solaris” tworzą niezwykłe tło dla głębokich, filozoficznych rozmów bohaterów. Tarkowski stworzył dzieło, które nie tylko fascynuje widzów swoją wizualną stroną, ale także zmusza do refleksji nad dylematami moralnymi, egzystencjalnymi oraz nad relacją człowieka z kosmosem. Podsumowując, film „Solaris” Andrieja Tarkowskiego z 1972 roku to nie tylko opowieść o tajemniczej planecie, ale także o ludzkości, która zmaga się z własnymi lękami i pragnieniami. Scenografia i estetyka tego filmu są kluczowe dla oddania jego filozoficznych przekazów. Tarkowski z niezwykłą wrażliwością łączy futurystyczne i tradycyjne elementy, wykorzystuje motywy wodne, a także bawi się przestrzenią, aby stworzyć niezapomniane, intrygujące wnętrza stacji badawczej i atmosferę pełną tajemnic, która na długo pozostaje w pamięci widzów. Dobór obrazu do takiego wnętrza to ciekawe zagadnienie.
W wolnej chwili można obejrzeć Solaris:
